بسم الله
برای رهایی از اضطراب کرونا چه باید کرد؟ باید میخ شد پای فیلم و سریال و مستند؟ باید سر را در گوشی فرو کرد و در میان صفحات بی پایان پیامرسان ها و. گم شد؟ باید موسیقی شنید؟ باید مست شد؟ باید رقصید؟ یا نه؛ باید سر را در کتاب دعا فرو کرد و آن قدر دعا خواند تا کرونا را فراموش» کرد؟ یا.
وجه مشترک همه ی اینها و هزار راه دیگری که نیازی به نوشتن ندارند، ایجاد غفلت است: باید غافل شد تا راحت بود.
اما تا کجا می شود خود را به غفلت زد؟ وقتی خبر گرفتاری دوستت را می شنوی هم می شود؟ وقتی برادرت یا پدر و مادرت یا همسرت بستری شدند چه طور؟ وقتی عزیزی را با دست خودت در خاک پنهان کردی چه طور؟ غفلت مسکّن است؛ آن هم نه در برابر هر دردی.
کسی به مسکّن نیاز دارد که از درد، ضعیف تر باشد؛ یا بگو کوچک تر باشد.
دین چه طور؟ آیا مسکّن است؟ برای برخی بله؛ افرادی که دین را در قالب خودشان کوچک می کنند، به جای غافل شدن با فوتبال و فیلم و موسیقی، با توهم دین خودشان را غافل می کنند؛ و وقتی درد از حدی فراتر رفت مسکّن آنها هم دیگر جواب نمی دهد.
گمانم یکی از تفاوتهای افراد عمیقاً دین دار و باورمند با دیگران ـ دست کم خیلی از دیگران ـ این است که دین فرد را بزرگ می کند. آدمِ بزرگ و قوی برای درد نکشیدن نیاز به غفلت ندارد؛ مرگ را می بیند، با آن راه می رود، گفتگو می کند، می گرید و می خندد؛ ولی نمی ترسد. اگر کسی باور کرد که اگر تیغ عالم بجنبد ز جای/ نبرّد رگی تا نخواهد خدای» و این خدا را هم از خود مهربان تر دانست و هم دانا تر و هم حکیم تر، خیلی راحت تر می تواند کار را به او وانهد؛ آن هم نه از سر ناچاری ـ گرچه واقعاً ناچاریم ـ بلکه از روی میل و رغبت. اگر کسی باور کرد که خوشی و ناخوشی، دارایی و فقر، سلامت و بیماری، خطر و امنیت، همه مؤلفه های دار ابتلایی» است که سر هم شده برای آزمودن او، نا با غوره ای سردی اش می شود و نه با مویزی گرمی اش.
در این دار ابتلا، مواجه شدن با دردها ناگزیر است؛ اما گوهری وجود دارد که اگر به آن دست پیدا کنیم نه بیم دردهای آینده را داریم و نه غم دردهای حال را؛ که فرمود إن اولیاء الله لا خوف علیهم و لا هم یحزنون» و این بی بیمی و بی غمی، نه از بی حسی است و نه از غفلت؛ که از بزرگی است. و نه تعارضی با غمخوار بودن برای درد دیگران و دردمند بودن دارد.
* عنوان مطلب قسمتی از تصنیفی سروده ی احمد سهیلی خوانساری.
درباره این سایت